اشعار

به نام آنکه به ما داد، درس ایـمان را            همان که زندگی اش زنده کرد انسان را

همان که بر همگان درس عاشقی آموخت            ز دست لیلی و مجنون گرفت میدان را

به نام نـامی آن بانـویی که بـا زحمت            نشـاند بر لب عـالـم دم حسین جـان را

اگر نـبـود، نـبـودیــم نوکـران حـسیـن            میان سـفـرۀ ما او گـذاشت این نان را

همان کسی که همیشه حکایت صبرش            صـبـور کـرد دل مــادر شـهــیـدان را

به نـام آن زن مـرد آفـریـن کـربــبــلا            همان که از دل ما برد ترس طوفان را

کجاست دشمن شیعه حریف می طلبیم

مرید حضرت زینب عـقـیـلـة العربیـم

دوباره در دلم آشوب محشر کـبراست            چگونه من بنویسم از آن که بی همتاست

گرفـته ام به روی دست کـاسۀ چه کنم            و مانده ام که بگویم خدیجه یا زهراست؟

خدا کـند که بفـهـمـیم کیست این بـانـو            شناخت هر که مقامش از اولیاء خداست

نوشـته اند که خـیلی به مـادرش رفـتـه            نوشتـه اند که خـیـلی فـدائی مـولاسـت

نوشته اند که یک عمر اهل نافـله بـود            مراد و پیر تمام نماز شب خوان هاست

نوشته اند از آن دم که چشم خود وا کرد            اسیر و عاشق و حیران سید الشهداست

نـوشـتـه انـد کـرامــات کــوثـری دارد

ببـین مقام عـلـی را چه دختـری دارد

رسیده شیـعـه به اینجـا به همت زینب            زمیـن حـسـیـنیـه شد با عـنـایت زینب

چه با شکـوه سپاهی چه لشکری دارد            حــسـیــنـیـان جـهــانــنـد امـت زیـنب

بزرگ و کوچک عالم، محرمِ هر سال            شوند راهی روضه؛ به دعـوت زینب

هزار طایفه در روز اربعـین جـا شـد            مـیــان کـربــبــلا بـا کـرامـت زیـنـب

هـزار شـکـر خـدا را که خـانـوادۀ مـا            شدنـد نـوکـر دربـار و رعـیـت زینب

بــرای دیــدن آن جـمـعـۀ فــرج بــایـد            قـسـم دهـیم خـدا را به حـرمت زینب

اگـر نـبـود کـسـی سینه زن نبـود الان

دلی اسیـر حـسیـن و حـسن نبـود الان

قـسم به حـرمت چـادر سیاهـتـان بـانو            من آمـدم بشـوم سـر به راهـتـان بـانو

بَــدَم درست ولی افتخار من این است            گـذشـت زنـدگی ام در پـناهـتـان بـانـو

بده اجازه ای امشب دل مرا خوش کن            که خـدمـتی بـکـنـم در سپاهـتـان بانو

خـدا کـند که مرا بعد مـرگ بشـنـاسند            به نـام کـارگـر خـیـمه گـاهـتـان بـانـو

خــدا کـنـد برسد عــقــل من به تفسیرِ            قــیــام کــربــبـلا از نگــاهـتـان بـانـو

غـلام کوچک و پستم بیا بــزرگـم کن

قـسم به جان حـسینت رسول ترکم کن

تـویی که قـبـلـۀ اولاد مـرتـضی بودی            تویی که فـاطـمـۀ شهـر کـربلا بـودی

حـرام بـود نــگـاهِ به سـایــه ات حـتـی            تـو یــادگـاری پـیـغـمــبـر خـدا بـودی

تویی که نام شریفت همیشه حرمت داشت            به روی ناقـۀ عـریان بگـو چرا بودی

تویی که بود هـمیشه حـسیـن هـمراهت            چه شد که همسفر شمر بی حـیا بودی

کسی که خواند تو را خارجی نبود اصلا            در آن زمان که به آغوش مصطفی بودی

به احترام تو باید فرشته گل می ریخت            میـان شـام چه شد زیر سنگ ها بودی

شکست حرمت بال و پرت زبانم لال

چه آمـده به سـر معجـرت زبـانـم لال

پخش سبک

دیده بگشوده به دنیا زینب کبری

تهنیت گو بر علی و مادرش زهرا

ای نور عین کوثر زهرا         جان حسین زینب کبری

خوش آمدی ای گل زهرا

***************************

  نرگس شور و شعف زد غنچه در عــالم

هر چه گویش در مقامش اندک است و کم

بر پیکر عالمین جان است          این دختر؛ شیر یزدان است

خوش آمدی ای گل زهرا

***************************

  بر جـمــال دلبــر خـــود دیــده بگشوده

او که از روز ازل  مست حـسیـن بوده

یار ولی ؛ نور وجه الله         دخت علی؛  یار ثارالله

خوش آمدی ای گل زهرا

***************************

خــانه ی زهــرای اطهـر گشته گلباران

از قــدوم دختــرش ، آن عصمت یزدان

آن بانوی فرد و بی همتا         نــور دل عترت طاها

خوش آمدی ای گل زهرا

***************************

ما ازین بانو به درد خود دوا خواهیم

  دسته جمعی یک سفر کرببلا خواهیم

عشق حسین ، آبروی ما         کــرببـلا ، آرزوی ما

جانم حسین ای حسین جانم

پخش سبک         پیچیده بوی گل به صحرا        بیت الولا دارد تـمــاشا

آئینه ها مـحــو جـمــالش          آمده آئـیـنــه ی زهــرا

خوش آمدی زینب کبری

**********************

بشنو تو آوای جـلـی را       بخوان خــدای ازلی را

به دامن عـلــی ببـیـنـیـد        زینت دامــان عــلی را

خوش آمدی زینب کبری

**********************

قبله ی او روی حسین است         اســیـر گیسوی حسین است

شب تا سحر از گــاهــواره           نگــاه او سوی حسین است

خوش آمدی زینب کبری

**********************

در بیت مادر دختــر آمد        کــوثر برای کوثر آمد

با که بگویم امشب از ره       عصای دست مادر آمد

خوش آمدی زینب کبری

**********************

وا کرده چشمان تر خود         دل برده از برادر خود

دلداده امشب جــا گرفته         به روی دست دلبر خود

خوش آمدی زینب کبری

**********************

دل برده از من نام زینب         مِی خورده ام از جام زینب

مرغ دلــم از سینه امشب         پَــر می کشد تــا بام زینب

خوش آمدی زینب کبری

پخش سبک

تــمـام اهل سما ،‌ تـمــام اهل زمین             به یُمن مقدم تو ،‌ زبان گرفته چنین

نورُ الهُدی زینب ،‌ عقیله یا زینب

خاک سر کویت ،‌ عرش خدا زینب

سیدتی زینب، سیدتی زینب، سیدتی زینب، سیدتی یا زینب،

*************************************
تو مـهــر و مهتـابــی ،‌ گــوهـر نایابی            تو کوهی از عشق ِ ،‌ حضرت اربابی

به عالمین زینب ،‌ نور دو عین زینب

حقیقت ِ زهـــرا ،‌ جــان حسین زینب

سیدتی زینب، سیدتی زینب، سیدتی زینب، سیدتی یا زینب،

*************************************
روح منـاجــاتی ،‌ قـبـلـه ی حاجـاتی             جان به فدایت که ،‌ عمه ی ســاداتـی

عنایتی زینب ،‌ به جمــع ما زینب

تا بـشــویم اهــل ِ ،‌ کــرببلا زینب

سیدتی زینب، سیدتی زینب، سیدتی زینب، سیدتی یا زینب،

گُل من چون تو را در گِل بپوشم          ز هجران تو خــــــون دل بنوشم

در ایـــــــام جـــوانی قسمـــتم شد          که تــــابوت تو را گیرم به دوشم

***********************

دعایـــی زیر لــــب دارم شبـــانه          تـو آمین گــــوی ای مـــاه یگانــه

الـــهی هیــــچ مظلــــومی نبینـــد          عزیـزش را به زیر تـــــازیـــانه

***********************

بیـــا با هم نـــمــــاز شب بخوانیم           دعای دل به تاب و تب بخوانیم

کتاب قصّه ی غـم های خــود را          نهــان از دیده ی زینب بخوانیــم

***********************

به خاک افتاده جسم اطهرش بـود          به روی دامـــن فضّه سرش بود

میـــــــان آن همه رنج وغم ودرد          به فکرغصّه هـای شوهرش بود

***********************

غمـــت بـــرده ز دل تاب و توانم          تو رفـــتی مــــن چرا بـاید بمانم 

گلویم آنچنــــان از گریـــه بستـــه           کـــه نتوان بهر تو قرآن بخوانم 

***********************

چـــرا بــال و پر مـا را شکستـی           نهــــــال بــی بر مـا را شکستی

الهـی بشـــکند قنـفــــذ دو دســتت          که دست مادر مــا را شکســــتی

***********************

نـــگاه نــــــور عینت آتشــــــم زد          تمــــــاشـــای حسیـــنت آتشم زد

تنت را در کفــن پیچیـــدم آن شب          سکــــوت زینبــینت آتشــــــم زد

***********************

فلک دیدی چه خاکی برسـرم کرد         به طفلی رخت مـــاتم دربرم کرد

الهـــــــــــی بشکنــــد دست مغیره          که در این آستـان بی مادرم کرد

با گریه عـقده از دل من وا نمی‌شود          زخم جگـر به اشک، مداوا نمی‌شود

تا دست من ورم نکند از غلاف تیغ          بند ستم ز دست علــی وا نـــمی‌شود

شرمنده‌ام ز رهـبر مظلوم خود علی          دســـت شکسته حامی مولا نمی‌شود

بــــر روی قبر من بنویسید دوستان           سـیـلی زدن مــوّدت زهـرا نمی‌شود

بـــر بـــاب خــانه‌ام بنویسید رهبری          مثـــل امــــام فاطمــــه تنها نمی‌شود

گـفــتم ز حـبس دل کـنم آزاد ناله را          دیـدم کـنار زینـــب کـبـری نمی‌شود

جزطفل من که یارعلی گشت پشت در           شش‌مـــاهه‌ای فــــدایی بـابا نمی‌شود

من پشت در ز پای فتادم یکی نگفت          زهرا چرا ز روی زمین پا نمی‌شود

سقط ‌جنین و سیلی و ضرب غلاف تیغ           ایـــن احـــتـــرام ام‌ابیـــها نمـــی‌شود

میثـم بـــدون لطف و عنایات فاطمـه          یک بیــت از کتاب توامضا نمی‌شود

مـبــادا بــاغــبـــانى در بــهـاران           خــزانِ نــخــل بــارآور بـبـیـنــد

مـبــــادا در بــهــــار زنــدگــانى           که نخلى، چیـده برگ و بر ببیـند

مـبادا عــنـدلـیـبـى لانــه خـویـش           ز بـــرق فـتــنـه در آذر بـبـیــنـد

چه حالى دارد آن مرغى که از جفت           بـجـا در لانـه مـشـتـى پَـر بـبـیند

وزآن جانسوزتر احوال مرغى است           که جـاى لانــه، خـاکستـر ببـیـند

نـدارد کــودکى طاقـت که نـیـلـى           ز ســیـلى صـورت مـادر بـبـیـند

گـل سـرخ ست مـادر، کى تـواند           رخ خـود را چـو نـیـلوفـر ببـیـند

هزاران بار اجل بـرمرد خوشتر           که سیــلى خـوردن هـمـسر ببیند

چــه حـالى مى کند پـیـدا خـدایـا!           اگراین صحنه را، حـیـدر ببیند؟

مگـو رو کرده پــنـهـان تا مـبـادا           رخـش را، سـاقـى کـوثـر ببـیـند

تـوانـد آن کـه مـولا بى نـگـاهـى           رخ مـحــبـــوبــۀ داور بـــبـیـنــد

خسوف مــه، کسوف آفتاب سـت           نخـواهـد خــصم بد اخـتـر ببـیـند

مــیان شعلــه، در از درد نـالـیـد           که یـا رب قاتـلـش کـیـفــر ببـیـند

ولــى از روى مــولا شـرم دارد           که مسمارش به خـون انـدر ببیند

چه سان مولاازین پس خانۀ خویش           تهـى از دخـت پـیــغـمـبر ببـیـند؟

نهان کـن چادر و سجّــاده اش را          مـــبــادا زیـنب مـضـطر بـبـیـنـد

بــرو دیوار و در را شستشو کن           مگـر ایـن صحنه را کمـتر ببیند

ای همه شب به گوش تو، گریه بی صدای من         مانده به سینه با نفس، ذکر خدا خدای من

اشک تو ریزد ازبصر، بغض تو مانده در گلو         کشته مرا سکوت تو گریه کن ازبرای من

هر نفـسی کـه می کشم، آه تو خـیزد از دلم         گشته علی علی علـــی  زمزمه دعای من

عقده به سیـنه دارم و منع ز گریـه می شوم         حبس شده است در گلوگریۀ های های من

کوه فراق و قــدّ خم، موی سفید و عمر کم         عمْر برو که بعد از این مرگ بود دوای من

گـریه دگـر نمی کـنـد بــاز ز کـار من گـره         غیـر اجل دگر کسی نیست گره گشای من

ای به فدات هست من گو شکند دو دست من         یک سرموی تو اگر کم شود از تو وای من

من بـه کـفـم گرفـتـه جان می دوم از قـفای تو         زینب چارساله ات می دود از قـفای من

من به تو اشک داده ام من به تو سوز داده ام          میثم از آن فشانده ای خون جگر به پای من

این پـیـام درد آور چــون شـنـفـت           با دلی با حسـرت و بی تاب گفت:

ای بـه تـــو دلـگـرم، آه ســرد من          همزبان و همـدل و همـــدرد مــن

هستی من جــان من جــــانـان من          این قـدر بـازی مکـن بـا جـان مـن

ای چراغ مــن مگو از خـامـــشی           ورنه پیش ازخود علی را می کُشی 

روبهان در مـکـر خود بـا شیر نر           تیغ هـاشـان آختـــه، مــن بی سپر 

ای مسیحــای عــلی اعـــجاز کـن           مشـکـلِ مـشکــل گـشا را بـاز کـن

ای کتاب عشق مـن، بستـه مشـــو          همچـو مَردم از عـلی خـسته مشو

رفـتـنت، خــانــه خـرابــم می کـند           مـانـدنت چـون شـمـع آبـم می کـند

ای عـلـــی را ســـرو بـــاغ آرزو          هرچــــه میگویی، حلالم کن مگو

ای به دردم، چـشم بیمارت طبیب           ماندۀ مضطر بخوان «امن یجیب»

باز زهـرا چشم خود را بـاز کـرد           راز دیگـر بـا عــلــی آغــاز کـرد

کی پسرعَـمّ هرچه گویم گوش کن           آتـشــم را از درون خــامـوش کن

یـا عـلی امـروز گـردیده چو شـام          عـمــر زهـرای تو می گـردد تـمام

من که بستم چشم از من دل بشوی           شب تـنـم را زیر پیـراهن بـشـوی

شب مرا تـشـیـیع کـن تا آن دو تن          یک قـدم نـایـــنـد بـر تـشـیـیـع من

گـر بـــه تـشـیـیـع مـن آیـد قــاتـلـم           داغ محسن تازه گــــردد در دلـــم

در دل شب دور از چشــم هـــمـه          کن نهان در خـاک جــسم فـاطـمـه

تا نـشـان مـانـد به جا از غـربــتـم          بـی نـشــان بـایـد بـمـانــد تُـربــتــم

چونبه دست خویش با رنج و تعـب           پـیکـرم را دفـن کردی نـیـمه شب

در کـنـار قــبــر پـنـهــانـــم بـمـان           تـا صدایت بـشـنـوم قـرآن بخـوان

گرچه رفت از دست؛ یار ویاورت           فـاطـمـه تـنهـاتـرین هـمـسـنگـرت

غـم مـخـور داری یـگـانه یـاوری           تــربـیت کــردم برایــت دخـتـری

او تــو را مــردانه یـاری می کنــد           مـثـل زهـرا خانـه داری می کــنـد

شب که خاموشی و جانت برلب است          چاه غـم های تو قـلـب زینـب است 

این روزها صحبت شان بـا نگـاه بود           از بس فضای خانه پُر از درد و آه بود

این جا کسی عـیادت زهـرا نمی رود           تنها کسی که سرزده شب، نور ماه بود

شهر پیمبر است مــــدینه ولی در آن           یـاری اهــل بیـت پـیـمـبـر گـنـاه بود

از سنت رسول به غیر از اذان نماند           شالـوده هـای دیــن مدیـنـه تـبــاه بـود

اصلاً عجیـب نیست که هیزم بیاورند           وقتی که قـلب مردم یـثـرب سیاه بود

می گفت با نگاه: بمان فاطمه، نرو...           تنهـا جواب فاطمه هم یک دو آه بود

ازلب جدا نمی شود(عجّـل وفاتی) اش           در انتظار مانده و چشمش به راه بود

سجده های فاطمه شـب زنده دارم می كند          مِهر او زیباتر از فصــل بــهارم می كند

هرچه دارم از دعای مـادرم دارم كه او          با دعـایش لطف زهـرا را نثـارم می كند

من همانم كه نبودم شـیئ مــذكوری ولی          فیضِ حُبُّ الفاطمه کوثــر تبــارم می كند

اوست تنها مادری كه در مســیر بـندگی          با قـیـام خویش یــار ذوالـفـقــارم می كند

مادرِ طاووسِ جنّت كیست غیر از فاطمه          اوست همچون دانه درمحشر شكارم می كند

تــــا قیـامت هـست كار انـبـیا تقـدیس او          مصـطفی فرمود: زهـرا با وقارم می كند

خطــــبۀ مـردانه اش درس تـولّا می دهـد          با حـمایت از ولایـت حق مـدارم می كند

گفت رهبر: احترام مادر ما واجب است          احتـرام اوســت صاحب اقـتـدارم می كند

رمزِ این سال حماسی هست سال فاطمی          آنـــكه بــــر سینـه مدال افـتخارم می كند

دولــــت دلــدار مـی آید به فـصل انـتـقـام          انتظـارِ یــار پُـر صبـر و قـرارم می كند

كعبه را یك روزه می پیـماید او تا كربلا          عاقبــت روزی بـكامم روزگـارم می كند

ما بــه زیـرعـلــم زهـــرائـیـــم           گــرد و خـاک قـدم زهـرائـیــم

افـتـخــارهـمـۀ مـــا ایــن اسـت           نـــــوکـران عــجـم زهـرائــیـم

سـفره اش تا به قـیامت پهن است            ریـزه خـوار نِعَــم زهــرائـیـــم

نفَـســــش حـکـم مسـیــحـا دارد           زنــده از فـیـض دم زهـرائـیـم

مدح او زمزمه هـای لب ماست           چـون که ما محـتـشم زهـرائیم

ما دو تا چشمه ی کـوثـر داریم           گـریــه کن های غـم زهـرائیـم

بین هیـأت همه احـسـاس کنیــم           در طــواف حـــرم زهـرائـیــم

«الف قــامت» او «دال» شـده           راوی قـــدّ خـــم زهــرائــیـــم

زخـم پهلویش اگر جلوه گر است

همــه اش زیر سر میخ دراست

مـــرد خیــــبر ، سپـرش افـتاده           بیـــن بـسـتـر قمـــرش افتـــاده

چـــه قـدَر فـاطمه بی حال شده           بـــه روی شــانه سرش افـتاده

بـه کجا خیـره شده کـاین گونـه           آتـشـــی بر جــگــرش افـتــاده

خـانــه را می نــگـرد بـا دقّـت           خــانـه ای را کـه درش افـتـاده

عکـس دیـوار و در سوختـه ای           بــاز هــــم در نـظرش افـتـاده

اشـک در دیــدۀ اوحـلــقــه زده           بــــاز یـــــاد پـســـرش افـتـاده

شـجــر طیّـــبـه ی بـــاغ خـــدا           ثلثی از بـرگ و بــرش افتـاده

تـا گـل زخـم گـل یــاس شکفت

مرد خیبر کمرش تا شد و گفت

فــاطــمه! حـال مـرا زار نکـن           غـصّــه را بر سرم آوار نـکن

گفــتـه ای تـا که حـلالت بکـنـم           باشد این گونه تو اصرار نکن

فضّه و زینبت این جـا هـسـتـند           دیگر امــروز غــذا بـار نکـن

زخـم پهلــوی تو سر وا کــرده           این قـدَر جان عـلی کـار نکــن

بـاز هم خـاطره ها زنــده شــده           هی نظر بر نوک مسمـار نکن

لااقــــل پیش دو چـشــم حسنت           تکـیـه بر قـامت دیـــوار نکـن

ایــن قــدر آه نکش پیش حسین           گـریه بر دسـت عـلـمـدار نکن

جــمله ی « آه غـریب مــادر»           را  دگـر این همه تکـرار نکن

این قدرروضه ی گودال نخوان

ایـن قــدر از تن پــامال نخوان

گفتم از درد نهان؛ یـار به من می‌گـوید           یا که مخفی؛ به حسین و به حسن می‌گوید

نه حسین و نه حسن رازغمش داد خبر           نه به زینب  نه به فضّه؛ نه بمن می‌گوید

نه زمحسن نه زصورت نه زسینه نه زدل           نه ز بـازو نه ز پهـلو نه ز تن می‌گوید

گوش او ناله ی جانسوز مرا می‌شنــود           چشم‌هایش به من از ضعف بدن می‌گوید

هر گه از پیکـــرآزرده ی او می‌پـرسم           عـوض او در و دیـوار سـخـن می‌گوید

نقش هرغـصۀ او پیـش دو چـشم ترمن           قصّه‌ها از غـم و اندوه و محن می‌گوید

آنچه را با حسنین و به من وفضّه نگـفت           شـب غسـل بــدنش خـون کـفن می‌گوید

حق زهرا همه شُد غصب و زبان«میثم»           لعن بــر طایـفــۀ عـهــد شکـن می‌گوید

حالا كه زخم های تو مرهم گرفته است           بانـو تـمامِ خـانۀ من غـم گرفـته اســت

سِنّـــی نـــداشتی چـــقدر پیر می روی!           شرم از قـدِ هـلالِ تو حالم گرفتـه است

كِز كرده خاطراتِ تو را می كند مـرور           یك گوشه خانه دارِ تو ماتم گرفته است

جز چند تكۀ كـفـنی بیـنِ بُقـچـه چیست؟           بر دیده می گذارد و محكم گرفته است

بـــــوسه حسین بر كفِ پایِ تو می زند           امشب برای عمرِ كَمت دم گرفته است

لحظه به لحظه غسلِ تو را پیر می شوم

از زندگی نـفـس به نفـس سیـر می شوم

با زخـم بالِ پر زدنت سرخ گشته است           گلبرگ های یاسمنت سرخ گشته اسـت

در لحـظه هـای شُستنِ از زیـرِ پـیـرهن           مثلِ غروب؛ پیرهنت سرخ گشته است

چندین و چـنـد جـایِ تنِ تو شده كـبــود           چندین و چند جایِ تنت سرخ گشته است

ایــن زخـمِ سینه بـد قِـلِقی می كند هنوز           سر باز كرده و كفنت سرخ گشته است

وا شـد گِـره ز روسـریـت وای بر دلـم           از زیرِ گوش تا دهنت سرخ گشته است

از بس كه آستـین به دهن گریه می كـند           از بُغض؛ صورتِ حسنت سـرخ گشته است

از غُصه سـر به چـوبۀ تابـوت می زنم

جـان می كَنم من از تو ولی دل نمی كنم

مرغ بهشت وحیـم و سوخـته آشـیانـه ام           دانه سرشک دیـده و ناله شده تــرانه ام

منکه دمد ز حجره ام نور به چشم قدسیان           دود بــه آسمــان رود از در آسـتانــه ام

اجر رسالت نبی ثبــت شده به صـورتم           محفل غـربت علی گشته محـیط خانه ام

من که بهشت احمد و باغ و بهار حیدرم           مانـده زسیلی خزان برگـل رو نشانه ام

سرو زپا نشـسته ام طایر پَـر شکسته ام           قــاتـل سنگ دل مرا کشته کـنار لانه ام

من و حمایت از ولـی گواه باش یا علی           شـهـیـد اوّل تو شد محـسـن نـاز دانـه ام

هرچه عدو زند مرا؛رها نمی کنم تو را           گرچه ز کار اوفتد باز و ودست وشانه ام

درد، مراکشد ولی نیست به غیر یاعلی           زمـــزمۀ شبـانــه و گــریۀ عــاشقانه ام

منم همیشه همدمت تا که بگریم ازغمت           گـاه به تربت پـدر گه به اُحـد روانـه ام

«میثم» ما زسوز دل ساز کند غـم مرا           سـر زده ازدرون او شـعـلۀ جـاودانه ام

ای که سوز ناله ات خون در دل افلاک کرد          سـیـنـۀ خـورشـیـد را آه تو آتـشنـاک کرد

نیمۀ شب ها دعای تو در آن هجـده بــهار          با ملائک تا سحرگه سیر در افـلاک کرد

گـرچـه از گــرد گـنه آئـیـنـۀ دل تیره شد          میشود با گریه بر تو لوح دل را پاک کرد

دربهشت آرزو چون غنچه ازهم وا شود          هرکه در بزم عزای تو گریبان چاک کرد

ابـر رحمت دامنش را پاک سازد از گـناه          هرکه اینجا فیض اشک و آه را ادراک کرد

یــاد عـمــر کـوتــه تو ای گـل نیلـوفـری           سینه را در خون نشاند و دیده را نمناک کرد

دردل شب چون علی جسم تو را مدفون نمود          همره جسم توجان خویش را درخاک کرد

با غـمـی جـانکاه می گوید وفائی غـیر تو          کوه غم های علی را کس کجا ادراک کرد؟

ای زمین این روح و ریحان عـلی ست           این تـمام هـستی وجــان عـلی ست

ای زمین این گل که در تو شد نهان           راز دار درد پــنـهــان عـلــی سـت

ای زمین این مه که گردیده خمـوش           در شب غــم مــاه تـابان عـلی ست

ای زمین این مصحف ایثار و عشق           سـورۀ کـوثــر به قــرآن عـلی ست

ای زمین همــراه بـــا تـــو آسمـــان           شـاهـد شـــام غــریــبان عـلی ست

ای زمین با من تو هرشب گریه کن           قبر زهرا بیت الاحـزان عـلی ست

ای زمین این خـفتـه در آغوش تـــو           با خـبـر از قلب سوزان عـلی ست

ای زمین خود میزبـانی کـــن از او            کز فراقش غصه مهمان علی ست

ای زمـین بـا او مـدارا کـــن کـه او            در دو دنیا نـور چشمان عـلی ست

ای زمین اینجا اگـر پــر لالــه است            حاصلی از چـشم گریان علی ست

ای زمین زین درد خـاک این مـزار           با«وفائی»مـرثیه خــوان عـلی ست

مولا ز فــراق خــونجــگـــر بــود          ازهـر شبِ خودغریب تر بــود

تــابــوتِ حـبـیـبـه اش بـه دوشــش          خـامـوش و برآسمان خروشش

شب سوخت به اشکِ بـی صدایش          تـابــوت گریســـت از برایـــش

مـی بُــــرد کتــابِ غــربـتـــش را          می دیـــد ز دور، تــربتـــش را

می سـوخـت به یــادِ آن شـــهـیـده          می رفت به قــــامــــتِ خمـــیده

دنـبـالِ جــنــازه بـــا دلـــی چــاک          هر چــند قـــــدم فـتـاد بـر خاک

یک دسـت به ســویِ حَــیِّ مَـنّــان          دستِ دگــرش به دوشِ ســلمان

مـقــداد بــر او نــظـــاره می کـرد          تـقـدیم غمــــش ستـــاره میکرد

می ریـخـت سـرشک بـرعُـذارش          میکـرد نگه به قبــــر یـــــارش

کــای قـبــر،امـیـدِ حـیدراست ایـن          پاکـیـزه گُلِ پیمبـــر اســــت این

جــانــانِ مــن است ایـن تـن پـاک          آرام بـه بَر بگیــــرش ای خاک

او صَــدْمـه یِ بـیــشــمـــار دیــده          او در پـــــسِ در فـــــشـار دیـده

اکـنـون که تـو گـشته ای مـزارش          ای قبر دگـــر نــــده فـــــشارش

اُمّـــــیـــــدِ دلِ مـــرا، زمــــانــــه          بگرفـــت زمــــن بـــــه تـازیانه

ایــن اســت شـهــیـــده ی ولایــت          خـونِ کفنــــش کنـــــد روایــــت

دسـتـش بــه غـلافِ تـیــغِ دشـمـن          گردیــــد جـــــدا ز دامـــنِ مـــن

پس چـشـم ز جان خـویشتـن بست          بگـرفت جنازه را سَـــرِ دســــت

جـان بــر سـردست خــود نـهــاده          تـنــــهـــا و غریـــب ایـــــسـتاده

دیـــدنــــد بــرای اوّلــــیـــن بــــار         لرزیـــد علــی در آن شـــب تار

کس نـیـست جـنــازه را بـگــیــرد          ای وای اگـــر علــــی بــمیــــرد

نــاگــه دل شـب؛ در آن بــیــابـان          از قـبـر، دو دسـت شد نمـایـــان

یعنی کـه؛ علی؛ خـدای غـیــرت!          وی رفته فـرو بـــه بـحر حیرت

من صـاحـب این امـانـت هــسـتـم          بـسپــــار گــل مــرا بــــه دسـتم

آن شب که چـو گُل زهـم شکـفتی          زهــرای مـــرا ز مـن گــرفتــی

بـر دسـت تــو دسـت او نـــهــادم          کی یاس کـــبود بـــر تــو دادم؟!

دردا کـه گـلــم پُــر از نشانهاست          نیـلـوفــرِ دسـت تــــازیـانه است

قرارجان که مرا بی قرار خود کردی          نشانده ای به غم و سوگوار خود کردی

گل همیشه بهارم به فصل ماتــم و غـم          مرا ز گریه چـو ابـر بهار خود کردی

به لحظه لحظۀ هجران تو قسم که مرا          چو چشم پنجره چشم انتظار خود کردی

به زیر خاک مکان کردی ومرا از غم          ز پا فکنـدی و شمع مزار خود کردی

همیشه صحبت ایثـار توست روی لبـم          تمام عـمـر مـرا شـرمسار خود کردی

هـنـــوز از جگـــرم بــوی داغ می آید          چو لاله تا که مرا داغدار خـود کردی

تو بـاغبان امیـــدی و بیــت الحزان را          زاشک حسرت وغم لاله زار خود کردی

فرشـتـگـان خـدا شــاهـدنـد اشـکـت را          چراغ روشن شب های تار خود کردی

در آتش غـم ما سینۀ «وفائی» سوخت          ببین چه با دل ما از شرار خود کردی 

آفرینش شـد بـــنا تنـهــا بـــرای فاطـــمه          پس هـزاران بار جان ما فدای فاطـــمه

هرکه می خواهد فنای حضرتِ دلبر شود         نیست راهی جز شود؛اول فنـای فـاطمه

گفت پیغمبر رضایم در رضای کوثر است         پس رضای حق شده جلب رضای فاطمه

هر کسی آخربه دین مالکِ خود می شود         من پـرستش می کنم تنها خــدای فاطمه

در عبادت یـار حیدر بود زهرای بـتـول          یا که حیدر آمد اصلا پا به پــای فاطمه

احترامش می کندمولاهرآن کس که شود          ذره ای از خـاک پــایِ پُـر بهای فاطمه

روزمحشرچون همه حیران شوندآسوده است          هـر که آمد بر در دولتسرای فــــاطمـه

تا قیامت روزی ما بسته بردستان اوست          دست های خسته ی مشکل گشای فاطمه

"حق او با گـــریه ی تنها نمی گـردد ادا          پیـر کن ما را خدایا در عزای فاطمه"*

بی هوا دررا شکستند وبه جانش ریختند          مانده رد گرگ ها بردست و پای فاطمه

ناله زدفضه خُذینی آسمان بغضش گرفت‌          سوخت قلب حق تعالی هم برای فاطمه

خانه درهـم گشته اما بیشتـر مبهـم شــده           بین خانــه؛ حال و روز مجتبای فاطمه

سخت ترازروضه های کوچه ودرگشته است          طعنه ی همسایگان بر گریه های فاطمه